زندگینامه شهید محمدرضا فتحی

خبر شهادت
وقتی خبر شهادت رسید پسرم علی بشدت مریض شده بود و بعد از شام که عده ای از پاسداران سپاه در را زدند ، من در را باز کردم و آنها جویای پدر شهید شدند . سپس پدر او را همراه خودشان بردند . من در آن لحظات متوجه شدم که همسرم شهید شده است . وقتی پدر شهید بازگشت خبر شهادت همسرم را داد . من خیلی ناراحت و در عین حال خوشحال شدم ، چرا که همسرم را در راه اسلام و میهن و امام عزیزمان خمینی کبیر از دست داده بودم .از طرفی از اینکه از همسرم فرزندی دارم ، خوشحال بودم که جای وی را خواهد گرفت و راه او را ادامه خواهد داد . تصمیم جدی گرفتم تا او را طوری پرورش دهم که نگذارد خون شهدا بهدر رود و رهرو آنان باشد . فرزند بعدی هشت ماه پس از شهادت پدرش در سال ۱۳۶۲ بدنیا آمد که نام زینب را بر او نهادیم .
پیامی که مسئولین باالاخص مسئولین سپاه دارم : از دین اسلام و آرمانهای امام عزیز و خون شهدا دفاع کنند و نگذارند خون شهدا پایمال شود و بدست ضد انقلاب و عمال استکبار جهانی بیفتد . از سپاه خیلی متشکرم که همیشه شریک غم ما بوده اند و با دلجوئیهای خود ما را امیدوار نموده اند و به ادامه راه ما را تشویق کرده اند.آنها مانند شهدای ما جای خالی آنان را پر کرده اند و بخصوص به پاسداران توصیه می کنم که رهبر و مسلمین را تنها نگذارند و چون گذشته در صحنه های ایثار و حماسه آفرینانه جنگ در صحنه های سازندگی نیز حضور فعال داشته باشند و نگذارند دشمن با شایعه و توطئه های خود انقلاب را نابود کند . تا اینکه این انقلاب را به صاحب اصلی اش تحویل دهند .

قسمتی از خاطرات پدر شهید محمد رضا فتحی :
محمدرضا وقتی که از جبهه بر می گشت با هم صحبت می کردیم . او در صحبت هایش می گفت پدر جان ، می گویند اگر پدر و مادر انسان را حلال نکنند ، به فیض شهادت نمی رسد شما اجازه من به روستا بروم و مادرم را بیاورم و از او حلالیت بطلبم . من قبول کردم روز بعد محمدرضا به روستا رفت و مادرش را با خودش آورد . من آن زمان در شرکت کار می کردم و آن شب آنجا ماندم وقتی صبح به خانه آمدم والده بنده گفت که محمد رضا تا صبح نخوابید و تمام وقت مشغول نوشتن بود وقتی خواست بیرون برود (به جبهه) نامه ای به من داد و مادرم آن نامه را به من داد دیدم که محمدرضا وصیتنامه خودش را نوشته است . من همانروز او را راهی منطقه کردم که بطرف سقز عمرانخواه می رفتند . وقتی محمدرضا میرفت با خدا راز و نیاز می کردم و با خودم می گفتم پروردگارا این فرزندی بود که تو به من دادی و من اکنون او را به تو می سپارم . (محمدرضا ازوداج کرده بود . اما تا آن زمان صاحب فرزند نشده بود) به خانه برگشتم تا اینکه در سال ۵۹ خداوند فرزندی به محمد رضا داد . محمدرضا در جبهه بود . با او تلفنی صحبت کردم و مژده دادم که صاحب فرزند شده ای و خداوند بعوض تو برای ما پسری عنایت فرموده است . او هم تاکید کرد که حال من خوب است و سلامت هستم . سه ماه بود که در جبهه بود و ده روز به عید مانده محمدرضا از جبهه برگشت و به من گفت : پدر من باید زود برگردم چون جای من کسی نیست که آنجا بماند و به من نمی گفت که مسئول است .

خبر شهادت
به هر صورت بعد از سه روز دوباره او را خودم راهی جبهه کردم . پانزده روز از رفتن محمد رضا گذشته بود که در سال ۱۳۶۰ خبر شهادتش را به ما دادند . محمدرضا تقریباً ۱۵ ساله بوده که او را مجبور به ازدواج کردم هر چند که سن کمی که داشت اما بیشتر درک می کرد . او اصلاً با افراد متفرقه دوست نمی شد و دوستان مخصوصی داشت . در زمان قبل از انقلاب نیز او فعالیت داشت و علاقمند به اسلام و دین بود .